متاسفانه اما، انجام کارها در واپسین روزها و امروز و فردا کردن برای اجرای برنامه های چند ساله به عادت کارگزاران اقتصادی تبدیل شده است. بسیاری از مدیران اقتصادی با توجه به کاهش طول مدیریت شان در بنگاه ها، حاضر به انجام اقدامات بنیادین که بعد ها برای آنها ایجاد مسئولیت کند، نیستند. واگذاری سهام شرکت ها و در کل فروش بنگاه ها، یکی از مسائل پر حاشیه ای است که در برخی موارد سبب دردسر برای مدیران حتی پس از پایان دوره مدیریتشان می شود پس تا حد امکان برخی از مدیران تلاش می کنند این قبیل تصمیم ها حداقل در دوره مدیریت آنها رخ ندهد. البته چون واگذاری به دلیل اینکه فوریتی در ظاهر آن مشاهده نمی شود، از اولویت خارج و مدیران تلاش می کنند وظایف دیگرشان را در فاز اول انجام دهند و این فرآیند پر حاشیه را برای دوره ای با فرصت بیشتر بگذارند.این امروز و فردا کردن ها به اینجا رسیده که به یکباره همه بنگاه ها و بانک های دولتی و حتی غیر دولتی به فکر فروش دارایی های غیر مولدشان بیفتند و طرف عرضه را به شدت سنگین کنند و شاید در ظاهر وانمود به واگذاری می کنند، موید این مطلب هم انتشار آگهی های فله ای و رفع تکلیفی شان در جراید است. البته برخی ازاین آگهی ها همانطور که اشاره شد برای رفع تکلیف است تا اگر فردا روزی مورد بازخواست قرار گیرند که چرا هنوز دارایی تان همچنان در تملک شما ست و فروش نرفته، پاسخی در جیب داشته باشند. روی دیگر این ظاهرسازی نیز برای رعایت تشریفات قانونی و جابجایی مالکیت دارایی به شرکت های پایین دستی و با نرخی است که فقط و فقط برای رفع تکلیف و مستند سازی، توجیه اقتصادی دارد و لا غیر.
نگاه موشکافانه تر به این اتفاقات نشان ازاین دارد که صاحبان این بنگاه ها بیشتر فرصت خود را برای فروش سهامشان از دست داده اند و زمانی که برای اصلاح ساختار، بازاریابی و آماده سازی فروش و بررسی روش های فروش بوده را از دست داده و این روز ها که دغدغه عرضه های تشریفاتی از طریق برگزاری مزایده ها و مذاکرات را دارند، بیشتر جنبه مستند سازی برای ارائه به مقامات به خود گرفته تا عزمی برای اجرای فاز دوم خصوصی سازی.
اما سوال اینجاست، چرا مقامات ارشد اقتصادی که به شرایط فعلی اقتصاد به خوبی واقفند، رکود بازار ملک را درک
کرده اند، به کم عمقی بازار سرمایه اذعان دارند و بنیه ضعیف بخش خصوصی را با همه وجود لمس می کنند، چگونه فریب این ظاهر سازی را خورده و در این بازی عرضه های صوری گرفتار آمده اند؟ آیا زمان آن نرسیده که برای یکبار هم که شده بر اساس واقعیت اقتصاد، رفتاری متناسب با شرایط فعلی داشته باشند؟ آیا بهتر نیست به جای تکرار اشتباهات گذشته با برنامه ریزی و استفاده از عقلای بخش خصوصی و خبرگان بازار های گوناگون چون ملک ، سهام و ... به خروج آرام آرام دولت از اقتصاد همت بگمارند؟ گویا قرار است اقتصاد ایران هر روز بستر تجربه گروهی را فراهم آورد تا چند صباحی دیگر دستمایه انتقاد گروهی دیگر قرار گیرد، همانگونه که دولت فعلی با دولت های پیشین رفتار می کند.
شماره ۲۳۶ هفته نامه بورس - صفحه ۲
نظر شما