به گزارش صدای بورس، سعدی میگوید: «درویشی در کاروان حجاز همراه ما بود. یکی از پادشاهان عرب، صد دینار طلا به او بخشیده بود تا خرج زن و فرزندش کند. ناگاه راهزنان کاروان را غارت کردند و اموال همه را بردند. هر چه کاروانیان التماس کردند، دل راهزنان نرم نشد و حتی یک سکه طلا را هم پس ندادند. همه اهل کاروان بیقرار بودند، جز همان درویش که همچنان آرام و باوقار بود. به او گفتم: «مگر راهزنان مال تو را نبردهاند؟» پاسخ داد: «البته که بردهاند، اما من آنقدر دلبسته آن مال نبودم که هنگام از دست دادنش، اینچنین غمگین و بیقرار شوم. تا حد امکان نباید به چیزی یا کسی دل بست، چرا که وقتی دل بستی، دل برگرفتن، بسیار دشوار خواهد شد».
انسان وظیفه دارد برای حفظ مالی که به دست آورده به تمامی تلاش کند؛ چه اینکه عمر ارزشمند را در تحصیل آن صرف کرده است. اما گاه تلاش نتیجه نمیدهد و مال از دست میرود. در اینجا نباید خود را باخت و ادامه زندگی را برای فقدان آن ثروت به کام خود تلخ کرد؛ باید آن مال از دست رفته را هزینه یادگیری به حساب آورد و با آرامش و بدون اندوه در آینده بهتر عمل کرد.
نیرهالسادات علوی، کارشناس آکادمی هوش مالی
منبع: هفته نامه اطلاعات بورس شماره 375
نظر شما